Είναι δύσκολο...

Δεν είμαι φτιαγμένη για αποχαιρετισμούς. Όταν φτάνει η ώρα που τα δάκρυα κυλούν ανεμπόδιστα στα μαγουλά σου, καυτά, και το πλοίο σαλπάρει για μακρινά μέρη, λιώνω ρε φίλε! Λιώνω. Δεν είναι πικρός ο αποχαιρετισμός, αλλά πάντα υπάρχουν διάχυτες λέξεις στην ατμόσφαιρα που ξέχασαν να υπωθούν, αγκαλιές, γνεψίματα και χειρονομίες που θα ήθελες να είχαν συμβεί διαφορετικά. Αλλά προ πάντων το πιο απαίσιο είναι η αναμονή. Η αναμονη της επιστροφής. Ξέρεις ότι θα γυρίσει, αλλά όχι σύντομα. Σταυρώνω λοιπόν τα δάχτυλά μου και εύχομαι να περάσουν ανώδυνα αυτές οι μέρες. Περιμένω... 

Δε θα μιλήσω για το Σεπτέμβρη

   Μη μου μιλάς για εμπιστοσύνη. Δε θέλω να ακούω αυτή τη λέξη άλλο. Όλα εναντίον μου είναι και αυτός ο μήνας δεν έχει αρχίσει καλά καλά ακόμα. Γεμάτη απογοήτευση και ανησυχία κοιτάζω τα πρόσωπα γύρω μου. Για πρώτη φορά δε με ενδοιαφέρουν. Δύο βέλη προσπαθώ να ξεριζώσω από την καρδιά μου, αλλά γιατί να είναι τόσο δύσκολο; Το στόμα μου ανοιγοκλείνει συνέχεια σε μία σιωπηλή ικεσία. ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!
Εεεεεε....καλό μήνα υποθέτω;