Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Δεεεεν ξερω

   Εκείνες οι μέρες που τα συναισθήματα είναι σαν τις βροχερες νύχτες. Είσαι μόνη και αυτό είναι που κάνει την καρδιά σου να σφίγγεται. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Ζητάς την παρηγοριά στα λόγια ανθρώπων που θες τόσο πολύ να είναι στη ζωή σου. Αλλά πληγώνεσαι όταν απλώνεις τα χέρια σου να αρπάξεις τη ζεστασιά τους, το γέλιο τους και καταλήγεις με δάχτυλα διάπλατα και νύχια προτεταμένα. Και γρατζουνάς τα μπράτσα σου, το στήθος σου, αλύπητα, γιατί, ποια είναι αυτή στο σώμα σου; Ποιος γελάει με την τύχη σου; Ποιος την ελέγχει; Δεν μπορούν να σε παρηγορήσουν, καταλήγουν να σε πληγώνουν περισσότερο, μάλλον όχι εκείνοι εσενα, εσύ τον εαυτό σου. Με τις ελπίδες, του φόβους και τα όνειρα, εκείνη την πεποίθηση πως δεν έχεις πια δάκρυα να χύσεις. Ακόμα δεν έχεις βρει τη ζεστή αγκαλιά, και τότε που νόμιζες πως δεν υπήρχε πια λόγος να ζήσεις στα όνειρα, τα είχες αποθήσει -ωωωω άθλος μεγάλος για 'σένα, μπράβο!- εκεί γυρνάς πάλι. Στα παλιά, γνωστά λημέρια. Και σε ηρεμεί η φωνή ενός ατόμου που δε σε νοιάζει και τόσο. Μάλλον επειδή αυτός δεν μπορεί να σε πληγώσει... Η ζωή μού χρωστάει κάτι και το έχει ξεχάσει...