Είναι δύσκολο...

Δεν είμαι φτιαγμένη για αποχαιρετισμούς. Όταν φτάνει η ώρα που τα δάκρυα κυλούν ανεμπόδιστα στα μαγουλά σου, καυτά, και το πλοίο σαλπάρει για μακρινά μέρη, λιώνω ρε φίλε! Λιώνω. Δεν είναι πικρός ο αποχαιρετισμός, αλλά πάντα υπάρχουν διάχυτες λέξεις στην ατμόσφαιρα που ξέχασαν να υπωθούν, αγκαλιές, γνεψίματα και χειρονομίες που θα ήθελες να είχαν συμβεί διαφορετικά. Αλλά προ πάντων το πιο απαίσιο είναι η αναμονή. Η αναμονη της επιστροφής. Ξέρεις ότι θα γυρίσει, αλλά όχι σύντομα. Σταυρώνω λοιπόν τα δάχτυλά μου και εύχομαι να περάσουν ανώδυνα αυτές οι μέρες. Περιμένω...