Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Άνθρωποι?

   Ω, ναι! Μισώ τους ανθρώπους. Μα κοίτα τους! Πώς βράζουν στο ζουμί τους και δεν είναι ποτέ, μα ποτέ ευχαριστημένοι. Δεν ξέρουν, το μυαλό τους πολύ μικρό για να αντιληφθεί τις χαρισματικές στιγμές της ζωής. Ή θα τα έχουν όλα, ή θα γκρινιάζουν.
   Ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα στη παραλία, με τον ήλιο να χάνεται πίσω από τη θάλασσα. Μία όμορφη εικόνα, αλλά ο άνθρωπος, αχ αυτός ο άνθρωπος θα παραπονιέται. Επειδή δεν έχει την κάμερα μαζί του, επειδή ένα χαλικάκι μπήκε στο παπούτσι του. Χιλιάδες λόγοι, αλλά καμία λογική, ελλειπής ο χώρος για εκτίμηση.
   Και έτσι ξεδιπλώνεται η εγωιστική, μαύρη μεριά του ανθρώπου. Ο εαυτούλης του και πάλι ο εαυτούλης του. Συνεχώς θέλει περισσότερα, μακάρι να σταματούσε εκεί όμως. Η θλίψη γίνεται φίλη του άμα δεν τα αποκτήσει, αλλά τρίβει τα χέρια της πίσω από την πλάτη του. Εκείνη ξέρει πόσο χαζός και αχάριστος είναι.
   Τους βλέπεις. Και το μόνο που κάνεις είναι να αρπάζεις το κεφάλι τους με δύναμη και να τους φωνάζεις: ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΧΕΙΣ! ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ!
   Αλλά τίποτα...Ακολουθούν το ίδιο τροπάρι...Και παραδειγματίζεσαι από αυτούς, για να μη γίνεις και εσύ άλλη μία εγωιστική, αηδιαστική μάζα.    

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Στη βροχή

   Μ' αρέσουν τα βροχερά πρωινά. Να ξυπνάω το πρωί, να βλέπω την ανατολή του ηλίου και η μυρωδιά του νωπού χώματος να βρίσκει το δρόμο της στην αφύπνιση των αισθήσεών μου. Κρύβουν μία μαγεία μες στη μουντότητά τους, καθώς ταυτόχρονα τα συγχέω με το ρομαντισμό. Φαντάζομαι ένα τζάκι και την αγκαλιά του, έναν πρίγκιπα στο άσπρο άλογό του, με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι αντί για το ξίφος του.
   Και το μεσημέρι η βροχή δυναμώνει. Δεν ψιχαλίζει πια, αλλά παίρνει δέντρα και τα σηκώνει. Και πάλι μ' αρέσει! Υπάρχει ένα παράπονο που επιτέλους ξέσπασε, μία επιθυμία που ωρίμασε. Χορεύω κάτω από τις σταγόνες, μία προσπάθεια να ενωθώ με τον ουρανό.
   Το βράδυ, το βράδυ όμως, εκεί τα πάντα αλλάζουν, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Η βροχή πλέον αποκτά μία δυναμικότητα, τα πάθη, τα όνειρα και τις ευχές ξεπλένει. Δουλεύει για εσένα. Για να μπορέσεις να κοιμηθείς ήσυχα και χωρίς έγνοιες. Να βυθιστείς στο λήθαργο των ονείρων ενώ η μουσική της σε νανουρίζει και σε επισκέπτεται χτυπώντας το τζάμι του δωματίου σου.

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Η Ερωμένη του Διαβόλου

   Μες στο καζάνι του πόθου και των επιθυμιών που ποτέ δεν έχουν ειπωθεί βράζει, με τη ζήλια να φουντώνει τη φωτιά. Φοράει το αραχνούφαντο πέπλο της και είναι έτοιμη να σαγηνέψει και να αποκτήσει ό,τι δεν είναι δικό της, ό,τι δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει. Ένα βλέμμα, ένα λίκνισμα των γοφών, ένα παιχνίδισμα με τα μαλλιά, αυτά είναι τα ισχυρά της όπλα.
   Και τότε ξαπλώνει μαζί του... μία θερμή αγκαλιά και της υπόσχεται τον κόσμο. Πνευματικά νιώθει πλούσια και ηθικά φτωχή.
   Τα χέρια του χαϊδεύουν τα μαλλιά της. Κοιτάζει πίσω στη ζωή της, φωτιά και στάχτη. Αυτό το δρόμο επέλεξε και τώρα είναι πλέον αργά να γυρίσει.
   Τα δάχτυλά του ταξιδεύουν στο κορμί της. Γλυκά λόγια και υποσχέσεις αντηχούν ολόγυρά τους. Δε θέλει να αλλάξει, έχει τα πάντα και ας μείνει έξω από το καζάνι της η καταραμένη ηθική!
   Είναι η ερωμένη του διαβόλου και τη θέση της στο κρεβάτι του δεν τη μοιράζεται με κανέναν...