Στη βροχή

   Μ' αρέσουν τα βροχερά πρωινά. Να ξυπνάω το πρωί, να βλέπω την ανατολή του ηλίου και η μυρωδιά του νωπού χώματος να βρίσκει το δρόμο της στην αφύπνιση των αισθήσεών μου. Κρύβουν μία μαγεία μες στη μουντότητά τους, καθώς ταυτόχρονα τα συγχέω με το ρομαντισμό. Φαντάζομαι ένα τζάκι και την αγκαλιά του, έναν πρίγκιπα στο άσπρο άλογό του, με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι αντί για το ξίφος του.
   Και το μεσημέρι η βροχή δυναμώνει. Δεν ψιχαλίζει πια, αλλά παίρνει δέντρα και τα σηκώνει. Και πάλι μ' αρέσει! Υπάρχει ένα παράπονο που επιτέλους ξέσπασε, μία επιθυμία που ωρίμασε. Χορεύω κάτω από τις σταγόνες, μία προσπάθεια να ενωθώ με τον ουρανό.
   Το βράδυ, το βράδυ όμως, εκεί τα πάντα αλλάζουν, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Η βροχή πλέον αποκτά μία δυναμικότητα, τα πάθη, τα όνειρα και τις ευχές ξεπλένει. Δουλεύει για εσένα. Για να μπορέσεις να κοιμηθείς ήσυχα και χωρίς έγνοιες. Να βυθιστείς στο λήθαργο των ονείρων ενώ η μουσική της σε νανουρίζει και σε επισκέπτεται χτυπώντας το τζάμι του δωματίου σου.