Άνθρωποι?

   Ω, ναι! Μισώ τους ανθρώπους. Μα κοίτα τους! Πώς βράζουν στο ζουμί τους και δεν είναι ποτέ, μα ποτέ ευχαριστημένοι. Δεν ξέρουν, το μυαλό τους πολύ μικρό για να αντιληφθεί τις χαρισματικές στιγμές της ζωής. Ή θα τα έχουν όλα, ή θα γκρινιάζουν.
   Ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα στη παραλία, με τον ήλιο να χάνεται πίσω από τη θάλασσα. Μία όμορφη εικόνα, αλλά ο άνθρωπος, αχ αυτός ο άνθρωπος θα παραπονιέται. Επειδή δεν έχει την κάμερα μαζί του, επειδή ένα χαλικάκι μπήκε στο παπούτσι του. Χιλιάδες λόγοι, αλλά καμία λογική, ελλειπής ο χώρος για εκτίμηση.
   Και έτσι ξεδιπλώνεται η εγωιστική, μαύρη μεριά του ανθρώπου. Ο εαυτούλης του και πάλι ο εαυτούλης του. Συνεχώς θέλει περισσότερα, μακάρι να σταματούσε εκεί όμως. Η θλίψη γίνεται φίλη του άμα δεν τα αποκτήσει, αλλά τρίβει τα χέρια της πίσω από την πλάτη του. Εκείνη ξέρει πόσο χαζός και αχάριστος είναι.
   Τους βλέπεις. Και το μόνο που κάνεις είναι να αρπάζεις το κεφάλι τους με δύναμη και να τους φωνάζεις: ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΧΕΙΣ! ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ!
   Αλλά τίποτα...Ακολουθούν το ίδιο τροπάρι...Και παραδειγματίζεσαι από αυτούς, για να μη γίνεις και εσύ άλλη μία εγωιστική, αηδιαστική μάζα.