Δεεεεν ξερω

   Εκείνες οι μέρες που τα συναισθήματα είναι σαν τις βροχερες νύχτες. Είσαι μόνη και αυτό είναι που κάνει την καρδιά σου να σφίγγεται. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Ζητάς την παρηγοριά στα λόγια ανθρώπων που θες τόσο πολύ να είναι στη ζωή σου. Αλλά πληγώνεσαι όταν απλώνεις τα χέρια σου να αρπάξεις τη ζεστασιά τους, το γέλιο τους και καταλήγεις με δάχτυλα διάπλατα και νύχια προτεταμένα. Και γρατζουνάς τα μπράτσα σου, το στήθος σου, αλύπητα, γιατί, ποια είναι αυτή στο σώμα σου; Ποιος γελάει με την τύχη σου; Ποιος την ελέγχει; Δεν μπορούν να σε παρηγορήσουν, καταλήγουν να σε πληγώνουν περισσότερο, μάλλον όχι εκείνοι εσενα, εσύ τον εαυτό σου. Με τις ελπίδες, του φόβους και τα όνειρα, εκείνη την πεποίθηση πως δεν έχεις πια δάκρυα να χύσεις. Ακόμα δεν έχεις βρει τη ζεστή αγκαλιά, και τότε που νόμιζες πως δεν υπήρχε πια λόγος να ζήσεις στα όνειρα, τα είχες αποθήσει -ωωωω άθλος μεγάλος για 'σένα, μπράβο!- εκεί γυρνάς πάλι. Στα παλιά, γνωστά λημέρια. Και σε ηρεμεί η φωνή ενός ατόμου που δε σε νοιάζει και τόσο. Μάλλον επειδή αυτός δεν μπορεί να σε πληγώσει... Η ζωή μού χρωστάει κάτι και το έχει ξεχάσει...

Αυτό το συναίσθημα

Όταν θες να χαθείς στον πάτο του μπουκαλιού
Όταν βυθίζεσαι στην σκοτεινή λίμνη και δεν μπορείς να κολυμπήσεις για να βγεις
Όταν θες να περπατήσεις και να περπατήσεις χωρίς προορισμό μέχρι να ματώσουν τα πόδια σου
Όταν βλέπεις το μέλλον σου σαν μία λευκή σελίδα και σου λείπουν τα απαραίτητα για να τη γεμίσεις
Όταν θες να τρέξεις για να ξεφύγεις από τις σκέψεις σου
Όταν οι επιθυμίες παίρνουν σάρκα και σε πνίγουν
Όταν καταλαβαίνεις πως τα στηρίγματα της ζωής σου δεν σου προσφέρουν στήριγμα
Όταν θες να δωθείς στα δάκρυα αλλά φοβάσαι πως θα πνιγείς
Όταν κλείνεσαι ακόμα περισσότερο στη φυλακή του εαυτού σου
Όταν τα όνειρα σβήνουν

Όταν, όταν, όταν..... Στο σχολείο μάθαμε πως όταν χρησιμοποιείται το ''όταν'' πρέπει μετά να καταλήξουμε σε κάποιο αποτέλεσμα. Σε αυτό το συναίσθημα δεν καταλήγεις. Ξυπνάς με αυτό, κοιμάσαι με αυτό και περνάς όλο σου το χρόνο για να το εξαλείψεις. Γιατί θυμάσαι πως ήσουν χωρίς αυτό. Για μένα υπενθύμιση εκείνης της εποχής αποτελούν τα κείμενά μου. Κοιταζω τα παραπάνω. Χάνομαι.... 

Στον καθρεύτη...

   Κοιτάχτηκε στον καθρεύτη. Το έκανε κάθε πρωί, κομμάτι της καθημερινής ρουτίνας, αλλά σήμερα όλα ήταν ξεκάθαρα. Σαν το γυαλί να μπορούσε να διπεράσει την επιδερμίδα, ακόμα και έτσι, χωρίς αιχμή. Μία γρατζουνιά -όταν ήταν μόλις δέκα- μία μελανιά -μόνο πόνος η ανάμνησή της- . Το πρόσωπο δεν ήταν καθαρό, σκιά ζωής δύσκολης, με χαρές, λύπες, πόνο, ευτυχία.
   Ήξερε, ήταν η τελευταία μέρα που θα κοίταζε τον καθρεύτη, η τελευταία μέρα που θα έβλεπε τον κόσμο. Ο χρόνος είχε φτάσει να τον παρασύρει μακρυά, εκεί που οι αισιόδοξοι πίστευαν σε άλλη μία ευκαιρία και οι ρεαλιστές ήξεραν πως ήταν το τέλος.
   Απέσυρε τη γέρικη ματιά από τον καθρεύτη και κοίταξε γύρω. Κάδρα από ανθρώπους που προκάλεσαν τις πληγές, κάδρα από ανθρώπους που βοήθησαν στην επούλωση. Όλοι κομμάτια, όλοι αιτίες για αυτό που έγινε. Πρόσφερε στους ανθρώπους αυτούς ένα φιλί και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Και με το πρώτο φως της αυγής, την ελπίδα που ποτέ δε χάνεται, έφυγε με το χαμόγελο ένα ακόμα σημάδι στο πρόσωπο. 

A black hole

Περπάταγε μέσα στο δάσος με την άσπρη της ποδιά απόδειξη αθωότητας. Κούναγε το καλαθάκι της καθώς ένα ξέφρενο σφύριγμα ξέφευγε από το πλούσιο στόμα της. Το δάσος ακολουθούσε τη σκιά της, μεγαλωμένη μέσα στην καρδιά του, παραπάνω από κόρη, λιγότερο από βασίλισσα. Αλλά είχε έρθει η ώρα να της φορέσει το στέμα. 
Χωρίς να γνωρίζει συνέχιζε τον δρόμο της όταν τα πάντα σκοτείνιασαν, ο δρόμος χάθηκε, το μυαλό της πάγωσε. Τυφλά ζήτησε τη βοήθεια του δάσους αλλά εκείνο απομακρύνθηκε, και ένα κλαρί άφησε το πρώτο κόκκινο μονοπάτι στο σώμα της. Μία μεγάλη μαύρη τρύπα άνοιξε μπροστά στα πόδια της και παρόλο που φώναξε για βοήθεια μέχρι που ο αέρας δεν ήταν αρκετός, δεν βοηθήθηκε και η τρύπα την κατάπιε. 
Άνθρωποι την περίμεναν από την άλλη μεριά, εκείνοι που οι δικοί της πάντα της έλεγαν να αποφεύγει. Να μένει μέσα στο δάσος, πως δεν πρέπει να συναναστρέφεται μαζί τους. Τους το είπε προσπαθώντας να καλυφθεί.
"Σοβαρά γλυκιά μου;" έδειξαν το ρυάκι αίματος στο κορμί της. "Αυτοί νοιάζονται για 'σένα;" 
Ένας ξεχώρισε από το πλήθος και της έκοψε την μία τιράντα. Αμέσως το άσπρο φουστάνι έπεσε.
"Αυτοί που σε έκαναν τόσο εύθραυστη;"
"Καλωσήρθες γλυκιά μου σε έναν πραγματικό κόσμο"
Δέχτηκε. Και έζησε μία ζωή γεμάτη συγκινήσεις. Ποτέ δεν φόρεσε το στέμα του δάσους και εκείνο δεν έψαξε για εκείνη. Αλλά κάποιοι την αναζήτησαν και ένα κομμάτι του δάσους σκοτείνιασε από θλίψη και νοσταλγία...  

Neverland

Ξυπνάω, μιλάω, γελάω, τρώω, κοιμάμαι. Ξανά και ξανά, με τις λεπτομέρειες ένα συνεχή καταρράκτη, τον μόνο που ξεδιψά το ενδιαφέρον μου. Ναι, είμαι συνηδητοποιημένη. Αυτή είναι η ζωή, ο καταρράκτης το διαμάντι της. Με ψυχρό προσωπείο την καλημερίζω, αλλά εκείνο μαλακώνει. Μαλακώνει όταν οι τελευταίες ακτίνες της ημέρας χάνονται, τα όνειρα αποκτούν ρίζες και οι επιθυμίες παρασύρονται από τον ψίθυρο της νύχτας. Αυτές οι βραδινές ώρες είναι η χαρά μου. Η στιγμή μου. Κανείς δεν τις αγγίζει χωρίς την άδειά μου, αλλά και πάλι κανείς δε μένει μόνιμα. Είμαι ελεύθερη, για λίγες στιγμές πετάω, μακρυά από όλους και από όλα, στην κατάδική μου μικρή νησίδα που έχω δημιουργήσει. Δεν υπάρχει το πρόσωπο του χρόνου να πιέζεται ασφυκτικά πάνω στο δικό μου, δεν ακούω πια το τικ-τοκ του, χαμένο για πάντα στην κοιλιά ενός κροκοδείλου. Γελάω καθώς βρήκα το ελιξείριο. Μένω για πάντα νέα. Βρήκα την δικιά μου Neverland, το δικό μου μέρος που οι αναστεναγμοί δεν έχουν θέση. 

Oh, my Neverland!   

Ένα ποίημα

Άνοιξες εκείνο το βιβλίο στο ράφι,

αραχνιασμένο, κιτρινισμένο, σκονισμένο

αναμνήσεις κρυμμένες στο ξύλο

πρόθυμες δάκρυα στα μάτια να φέρουν.

Τι και αν έχεις διαβάσει τη βιβλιοθήκη;

Όλες οι λέξεις από το ζεστό σου 

άγγιγμα έχουν περάσει.

Τι με αυτό; Δεν υπάρχουν αισθήματα

που δεν έχεις γνωρίσει.

Αλλά τι έχεις νιώσει;

Τι με περηφάνεια λες το έκανα δικό μου;

Μόνο ζουμερά κεράσια που ποτέ χείλη σου

δεν άγγιξαν.

Ούτε αυτά δικά σου είναι.

Βγες στο δρόμο, ας ματώσουν τα πόδια σου

απ' το ταξίδι.

Εκεί θα γνωρίσεις τι αξίζει

να είσαι γενναίος!

Πολλά μέσα σου θα καταρεύσουν, ταξιδιώτη

Ή μείνε στη βιβλιοθήκη σου,

τα ράφια, το τραπέζι δε θα σε κρίνουν

Γίνε φάντασμα της ψυχής, σκλάβος του ανεκπλήρωτου.

Αναρωτήσου αναρωτήσου καθώς διαβάζεις, φάντασμα,

οι μαργαρίτες είναι όπως τις θυμάσαι;

Δρόμοι, δρόμοι, δρόμοι!

Ήταν τρομακτικό. Τρομακτικό όταν κατάλαβα πως ο δρόμος πάει μόνο μπροστά. Δεν στέκεσαι στάσιμος, αλλά συνεχώς προχωράς, σε έναν δρόμο που πραγματικά δεν θα κάτσω να αναλύσω τώρα. Κάποιος κουνάει μία κόκκινη μπέρτα στο τέλος και έτσι έχεις κίνητρο. Το κίνητρο του ταυρομάχου. Πιάσε- ξεγέλασε-σκότωσε-κάνε θέαμα. Δεν αφήνεις πατημασιές, γιατί άλλωστε; Η λύρα έπαιξε τα τραγούδια της, ο βάρδος τελείωσε τον σκοπό του, τα αστέρια σιώπησαν στην επιβλητική παρουσία του ήλιου. Κανείς δε σε ακολουθεί για να αναγνωρίσει τις πατημασιές σου, να πατήσει στα βήματά σου και να πει ''ναι, το έκανα και εγώ αυτό!'' Είσαι μόνος σε έναν φαινομενικά προκαθορισμένο χαραγμένο δρόμο και απλώς τον περπατάς. Πάρε ένα σφυρί, ένα φτυάρι, ένα δυναμίτη, δεν έχει σημασία και κάνε επιτέλους αυτό που θες! Φτιάξε τον δικό σου δρόμο και μην αφήσεις σπιθαμή που να μην περπατήσεις. Τέλος. Πάω να βάλω ένα πλακάκι στη θέση του. 

Ήταν κάποτε ένα αστέρι

Λέξεις πάθους και επιθυμίας θέλω να χαράξω με εκείνο το αστέρι που αποφάσισα κάποτε πως σου ανήκει. Είναι το μόνο που μπορείς να θυμάσαι από μένα και εγώ δε θέλω πια να το κρατώ. Ευχές άστραφταν γύρω του, εικόνες από αυτά που δε θα μοιραστούμε, αλλά το κράταγα στη χούφτα μου. Ερμητικά κλειστά. Γιατί ήταν το αστέρι μας. 
Και μετά, ήθελα να το κάνω θρύψαλλα! Να το σβήσω από τον ουρανό, να μη μου θυμίζει τίποτα από τη φωνή και το τραγούδι που απελευθέρωνες με τη χρυσή σου λύρα. Δεν ήθελα αστέρια, αλλά το φεγγάρι. Εκείνο όμως δεν μπορώ να το κρατήσω στη χούφτα μου, να το φωνάζω δικό μου. Έτσι, θα μείνεις για πάντα το αστέρι μου.
Ελπίζω να με θυμάσαι όταν θα φύγω, γιατί το ποτάμι θα με παρασύρει σίγουρα μακρυά από εσένα. Όταν θα περπατάς και θα θαυμάζεις τον νυχτερινό ουρανό, να θυμάσαι πως ένα αστέρι σου το χάρισα. Και εγώ δεν ξεχνώ, μικρέ μου Απόλλωνα...

Frozen - Tangled

Πρόσφατα είδα τη νέα ταινία της Disney, το Frozen. Φυσικά τη λάτρεψα και θα πρέπει να γίνει από τα Highlights της Disney.
Αναπόφευκτα βλέποντας την cameo εμφάνιση της Rapunzel στην ταινία, ξεπηδήθηκε ο παρακάτω μικρός διάλογος στο μυαλό μου.

Anna (τραγουδώντας): 'Cause for the first time in forever

Rapunzel: Τι first time ρε? Τι first time? 

Α: Ε? I'm getting what I'm dreaming of.

R: Δηλαδή ονειρευόσουν ένα παρτι. Ένα παρτι! Και γι' αυτό κάνεις τόση φασαρία; 

Α: Μα, γίνονται τα όνειρά μου πραγματικότητα!

R: Αυτό το αποκαλείς όνειρο; Μείνε 18 χρόνια κλεισμένη σε ένα πύργο να δεις εκεί όνειρα.

Α: Επικρατούσε ησυχία στο κάστρο, μίλαγα σε πίνακες!

R: Και σε υπηρέτες, καμαριέρες, δασκάλους, στους γονείς σου όσο ζούσαν. Όταν μιλάς σε χαμαιλέοντα και αυτός σου απαντά, τότε επικρατεί απόλυτη ησυχία.

Α: Δεν είχα τι να κάνω! Οι μέρες περνούσαν και εγώ καθόμουν άπραγη!

R (τραγουδώντας): 7AM, the usual morning lineup.

A: Εντάξει, εγώ δεν ήμουν τόσο δημιουργική. Αλλά τι έχεις να πεις για τον πρώτο μου έρωτα; Με πρόδωσε!

R: Ναι, αλλά βρήκες άλλον.

Α: Ναι, αλλά ο πρώτος με πρόδωσε.

R: Εμένα πέθανε ρε κοπελιά! 

Και συνεχίζω ευτυχισμένη!

   Με μία κιθάρα δίπλα στη φωτιά μου ψιθύρισες λόγια αγάπης, τα δάχτυλά σου ακούμπησαν απαλά τις τούφες μου αφήνοντας τα ίχνη του έρωτά σου. Ξαπλώσαμε κάτω από τα αστέρια και βλέποντας το αστέρι να πέφτει, μία ελπίδα κρεμάμενη από μία κλωστή που επιτέλους βρήκε το θάρρος να ξεμυτίσει, κάναμε την ευχή. Αυτό να συνεχιστεί για πάντα. Να χαθούμε μαζί στο άδυτο του χρόνου, δε φοβόμασταν, υπήρχαμε και εμείς στον άδικο κόσμο και πιστεύαμε πως μπορούσαμε να τον γεμίσουμε αγάπη. 

   Έφυγες. Και το μόνο για το οποίο χαίρομαι είναι πως δε σε ακολούθησα. Προσπάθησα, αλλά βρήκα έναν αμφιβόλου αντοχής τοίχο. Και χαίρομαι που δεν προσπάθησα να τον γκρεμίσω. Τώρα μείνε εσύ στον κόσμο των ονείρων, συνέχιζε να πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο μόνο με ένα τραγούδι, και άσε εμένα να ζήσω. Έτσι όπως θέλω, εκεί όπου με τραβάει η δικιά μου ζωή.
   Κοιτάζω την αντανάκλαση μου στον καθρεύτη. Χωρίς εσένα δίπλα μου με τα γλυκά σου λόγια να γεμίζουν τα αυτιά μου θα φοβάμαι περισσότερο, αλλά ξέρω πως θα συνεχίσω ευτυχισμένη. Και μέσα από την καρδιά μου: φύγε και μην ξαναγυρίσεις! Ευχαριστώ!