Κοιτάχτηκε στον καθρεύτη. Το έκανε κάθε πρωί, κομμάτι της καθημερινής ρουτίνας, αλλά σήμερα όλα ήταν ξεκάθαρα. Σαν το γυαλί να μπορούσε να διπεράσει την επιδερμίδα, ακόμα και έτσι, χωρίς αιχμή. Μία γρατζουνιά -όταν ήταν μόλις δέκα- μία μελανιά -μόνο πόνος η ανάμνησή της- . Το πρόσωπο δεν ήταν καθαρό, σκιά ζωής δύσκολης, με χαρές, λύπες, πόνο, ευτυχία.
Ήξερε, ήταν η τελευταία μέρα που θα κοίταζε τον καθρεύτη, η τελευταία μέρα που θα έβλεπε τον κόσμο. Ο χρόνος είχε φτάσει να τον παρασύρει μακρυά, εκεί που οι αισιόδοξοι πίστευαν σε άλλη μία ευκαιρία και οι ρεαλιστές ήξεραν πως ήταν το τέλος.
Απέσυρε τη γέρικη ματιά από τον καθρεύτη και κοίταξε γύρω. Κάδρα από ανθρώπους που προκάλεσαν τις πληγές, κάδρα από ανθρώπους που βοήθησαν στην επούλωση. Όλοι κομμάτια, όλοι αιτίες για αυτό που έγινε. Πρόσφερε στους ανθρώπους αυτούς ένα φιλί και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Και με το πρώτο φως της αυγής, την ελπίδα που ποτέ δε χάνεται, έφυγε με το χαμόγελο ένα ακόμα σημάδι στο πρόσωπο.
Ήξερε, ήταν η τελευταία μέρα που θα κοίταζε τον καθρεύτη, η τελευταία μέρα που θα έβλεπε τον κόσμο. Ο χρόνος είχε φτάσει να τον παρασύρει μακρυά, εκεί που οι αισιόδοξοι πίστευαν σε άλλη μία ευκαιρία και οι ρεαλιστές ήξεραν πως ήταν το τέλος.
Απέσυρε τη γέρικη ματιά από τον καθρεύτη και κοίταξε γύρω. Κάδρα από ανθρώπους που προκάλεσαν τις πληγές, κάδρα από ανθρώπους που βοήθησαν στην επούλωση. Όλοι κομμάτια, όλοι αιτίες για αυτό που έγινε. Πρόσφερε στους ανθρώπους αυτούς ένα φιλί και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Και με το πρώτο φως της αυγής, την ελπίδα που ποτέ δε χάνεται, έφυγε με το χαμόγελο ένα ακόμα σημάδι στο πρόσωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου