Αυτό το συναίσθημα

Όταν θες να χαθείς στον πάτο του μπουκαλιού
Όταν βυθίζεσαι στην σκοτεινή λίμνη και δεν μπορείς να κολυμπήσεις για να βγεις
Όταν θες να περπατήσεις και να περπατήσεις χωρίς προορισμό μέχρι να ματώσουν τα πόδια σου
Όταν βλέπεις το μέλλον σου σαν μία λευκή σελίδα και σου λείπουν τα απαραίτητα για να τη γεμίσεις
Όταν θες να τρέξεις για να ξεφύγεις από τις σκέψεις σου
Όταν οι επιθυμίες παίρνουν σάρκα και σε πνίγουν
Όταν καταλαβαίνεις πως τα στηρίγματα της ζωής σου δεν σου προσφέρουν στήριγμα
Όταν θες να δωθείς στα δάκρυα αλλά φοβάσαι πως θα πνιγείς
Όταν κλείνεσαι ακόμα περισσότερο στη φυλακή του εαυτού σου
Όταν τα όνειρα σβήνουν

Όταν, όταν, όταν..... Στο σχολείο μάθαμε πως όταν χρησιμοποιείται το ''όταν'' πρέπει μετά να καταλήξουμε σε κάποιο αποτέλεσμα. Σε αυτό το συναίσθημα δεν καταλήγεις. Ξυπνάς με αυτό, κοιμάσαι με αυτό και περνάς όλο σου το χρόνο για να το εξαλείψεις. Γιατί θυμάσαι πως ήσουν χωρίς αυτό. Για μένα υπενθύμιση εκείνης της εποχής αποτελούν τα κείμενά μου. Κοιταζω τα παραπάνω. Χάνομαι....