Άνθρωποι?

   Ω, ναι! Μισώ τους ανθρώπους. Μα κοίτα τους! Πώς βράζουν στο ζουμί τους και δεν είναι ποτέ, μα ποτέ ευχαριστημένοι. Δεν ξέρουν, το μυαλό τους πολύ μικρό για να αντιληφθεί τις χαρισματικές στιγμές της ζωής. Ή θα τα έχουν όλα, ή θα γκρινιάζουν.
   Ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα στη παραλία, με τον ήλιο να χάνεται πίσω από τη θάλασσα. Μία όμορφη εικόνα, αλλά ο άνθρωπος, αχ αυτός ο άνθρωπος θα παραπονιέται. Επειδή δεν έχει την κάμερα μαζί του, επειδή ένα χαλικάκι μπήκε στο παπούτσι του. Χιλιάδες λόγοι, αλλά καμία λογική, ελλειπής ο χώρος για εκτίμηση.
   Και έτσι ξεδιπλώνεται η εγωιστική, μαύρη μεριά του ανθρώπου. Ο εαυτούλης του και πάλι ο εαυτούλης του. Συνεχώς θέλει περισσότερα, μακάρι να σταματούσε εκεί όμως. Η θλίψη γίνεται φίλη του άμα δεν τα αποκτήσει, αλλά τρίβει τα χέρια της πίσω από την πλάτη του. Εκείνη ξέρει πόσο χαζός και αχάριστος είναι.
   Τους βλέπεις. Και το μόνο που κάνεις είναι να αρπάζεις το κεφάλι τους με δύναμη και να τους φωνάζεις: ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΧΕΙΣ! ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ!
   Αλλά τίποτα...Ακολουθούν το ίδιο τροπάρι...Και παραδειγματίζεσαι από αυτούς, για να μη γίνεις και εσύ άλλη μία εγωιστική, αηδιαστική μάζα.    

Στη βροχή

   Μ' αρέσουν τα βροχερά πρωινά. Να ξυπνάω το πρωί, να βλέπω την ανατολή του ηλίου και η μυρωδιά του νωπού χώματος να βρίσκει το δρόμο της στην αφύπνιση των αισθήσεών μου. Κρύβουν μία μαγεία μες στη μουντότητά τους, καθώς ταυτόχρονα τα συγχέω με το ρομαντισμό. Φαντάζομαι ένα τζάκι και την αγκαλιά του, έναν πρίγκιπα στο άσπρο άλογό του, με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι αντί για το ξίφος του.
   Και το μεσημέρι η βροχή δυναμώνει. Δεν ψιχαλίζει πια, αλλά παίρνει δέντρα και τα σηκώνει. Και πάλι μ' αρέσει! Υπάρχει ένα παράπονο που επιτέλους ξέσπασε, μία επιθυμία που ωρίμασε. Χορεύω κάτω από τις σταγόνες, μία προσπάθεια να ενωθώ με τον ουρανό.
   Το βράδυ, το βράδυ όμως, εκεί τα πάντα αλλάζουν, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Η βροχή πλέον αποκτά μία δυναμικότητα, τα πάθη, τα όνειρα και τις ευχές ξεπλένει. Δουλεύει για εσένα. Για να μπορέσεις να κοιμηθείς ήσυχα και χωρίς έγνοιες. Να βυθιστείς στο λήθαργο των ονείρων ενώ η μουσική της σε νανουρίζει και σε επισκέπτεται χτυπώντας το τζάμι του δωματίου σου.

Η Ερωμένη του Διαβόλου

   Μες στο καζάνι του πόθου και των επιθυμιών που ποτέ δεν έχουν ειπωθεί βράζει, με τη ζήλια να φουντώνει τη φωτιά. Φοράει το αραχνούφαντο πέπλο της και είναι έτοιμη να σαγηνέψει και να αποκτήσει ό,τι δεν είναι δικό της, ό,τι δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει. Ένα βλέμμα, ένα λίκνισμα των γοφών, ένα παιχνίδισμα με τα μαλλιά, αυτά είναι τα ισχυρά της όπλα.
   Και τότε ξαπλώνει μαζί του... μία θερμή αγκαλιά και της υπόσχεται τον κόσμο. Πνευματικά νιώθει πλούσια και ηθικά φτωχή.
   Τα χέρια του χαϊδεύουν τα μαλλιά της. Κοιτάζει πίσω στη ζωή της, φωτιά και στάχτη. Αυτό το δρόμο επέλεξε και τώρα είναι πλέον αργά να γυρίσει.
   Τα δάχτυλά του ταξιδεύουν στο κορμί της. Γλυκά λόγια και υποσχέσεις αντηχούν ολόγυρά τους. Δε θέλει να αλλάξει, έχει τα πάντα και ας μείνει έξω από το καζάνι της η καταραμένη ηθική!
   Είναι η ερωμένη του διαβόλου και τη θέση της στο κρεβάτι του δεν τη μοιράζεται με κανέναν...

Θα φύγω

Βαθειά, σκοτεινά, σε ένα μικρό κελί στα άδυτα της ψυχής της. Ένιωσε τις κρύες πέτρες κάτω από τα πόδια της να ραγίζουν. Όχι, από το βάρος της, ήταν πιο ελαφριά και από πούπουλο, αλλά από το βάρος των αναμνήσεών της, του πόνου και της δύναμης. Την παλάμη της άνοιξε, τη μαδημένη και μαραμένη μαργαρίτα που κρατούσε κοίταξε. "Να φύγω, να μη φύγω" αυτές τις λέξεις σιγομουρμούριζε εδώ και μήνες, αφαιρώντας ένα ένα τα πέταλα της ταλαιπωρημένης μαργαρίτας. Ένα θαμπό κίτρινο πεταλάκι είχε μείνει μόνο στη θέση του, δεν τολμούσε να το αφαιρέσει. Αόρατες λέξεις χαραγμένες πάνω του. Να μη φύγω.
 Έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή και το άρωμα των φρέσκων λουλουδιών και η γεύση της λαχταριστής φράουλας έγινε τόσο έντονη, σαν να ήταν μόλις χθες που βρισκόταν έξω από το κελί της. Σήκωσε τα μάτια αποφασιστικά και η θολούρα που τα κυρίευε τόσο καιρό είχε εξαφανιστεί. Τέσσερις τοίχοι. Οι τρεις από πάνω μέχρι κάτω κάγκελα. Ο τέταρτος, ο πιο φριχτός, ο πιο επίπονος, ένας απλός καθρεύτης. Δύο γροθιές άρχισαν να τον χτυπάνε με μανία! Ρυάκια αίματος κυλούσαν από τις ρωγμές, τα θρύψαλλα έκαναν εκοφαντικό θόρυβο. ΘΑ ΦΥΓΩ!
Και η μαργαρίτα, με το θαμπό κίτρινο πέταλό της και βουτηγμένη στα αίματα, φάνταζε ασήμαντη στην πορεία της ζωής, εκείνη που κάποτε ήταν ο πυρήνας.

Είναι δύσκολο...

Δεν είμαι φτιαγμένη για αποχαιρετισμούς. Όταν φτάνει η ώρα που τα δάκρυα κυλούν ανεμπόδιστα στα μαγουλά σου, καυτά, και το πλοίο σαλπάρει για μακρινά μέρη, λιώνω ρε φίλε! Λιώνω. Δεν είναι πικρός ο αποχαιρετισμός, αλλά πάντα υπάρχουν διάχυτες λέξεις στην ατμόσφαιρα που ξέχασαν να υπωθούν, αγκαλιές, γνεψίματα και χειρονομίες που θα ήθελες να είχαν συμβεί διαφορετικά. Αλλά προ πάντων το πιο απαίσιο είναι η αναμονή. Η αναμονη της επιστροφής. Ξέρεις ότι θα γυρίσει, αλλά όχι σύντομα. Σταυρώνω λοιπόν τα δάχτυλά μου και εύχομαι να περάσουν ανώδυνα αυτές οι μέρες. Περιμένω... 

Δε θα μιλήσω για το Σεπτέμβρη

   Μη μου μιλάς για εμπιστοσύνη. Δε θέλω να ακούω αυτή τη λέξη άλλο. Όλα εναντίον μου είναι και αυτός ο μήνας δεν έχει αρχίσει καλά καλά ακόμα. Γεμάτη απογοήτευση και ανησυχία κοιτάζω τα πρόσωπα γύρω μου. Για πρώτη φορά δε με ενδοιαφέρουν. Δύο βέλη προσπαθώ να ξεριζώσω από την καρδιά μου, αλλά γιατί να είναι τόσο δύσκολο; Το στόμα μου ανοιγοκλείνει συνέχεια σε μία σιωπηλή ικεσία. ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!
Εεεεεε....καλό μήνα υποθέτω; 

Ένας χτύπος της καρδιάς φτάνει

   Ένας χτύπος της καρδιάς. Μετά άλλος ένας. Αργά, αργά σέρνω το αριστερό μου χέρι πάνω στην καρδιά μου, έτσι ξαπλωμένη όπως βρίσκομαι. Σιωπή για λίγο και μετά πάλι άλλος ένας χτύπος, αδύναμος, αλλά φτάνει για να με προκαλέσει να χαμογελάσω. Ο ήλιος ξεπροβάλλει και τα τριαντάφυλλα ανθίζουν. Η καρδιά μου χτυπάει γοργά. Είμαι ζωντανή! Σηκώνομαι και ανοίγω δρόμο ανάμεσα από τις μοσχομυριστές τριανταφυλλιές. Αφήνω πίσω το σκληρό κρεβάτι, μια για πάντα. Γυμνή, νιώθω τον αέρα και το χώμα κάτω από τα πόδια μου. Μία μικρή ινδιάνα είμαι χαμένη στο λαβύρινθο των αισθήσεων, χωρίς να ψάχνω μία διέξοδο. 

  Η καρδιά συνεχίζει και χτυπά. Ω! πόσο ευτυχισμένη νιώθω.

 Όχι, όχι ευτυχισμένη. Ζωντανή...

Τότε σε εκείνο το Σταυροδρόμι

    Είχα σταθεί στο κέντρο του δρόμου, με το μυαλό και την καρδιά διχασμένη για το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω. Αναρωτιόμουν, επεξεργαζόμουν και κάθε συμπέρασμα στο οποίο κατέληγα ήταν διαφορετικό από το προηγούμενο. Χαμένη ήμουν, ένα δρόμο να ακολουθήσω δεν έβρισκα. Όχι απαραίτητα ένα σωστό δρόμο (όπως μου θυμίζει ο στίχος από ένα τραγούδι του Kid Rock, I've walked the wrong way, but I've walked a lοng way).   
    Άνθρωποι περνούσαν από το σταυροδρόμι, πρόσωπα υποσχόμενα να παίξουν ρόλους στη ζωή μου, άλλα άγνωστα, άλλα γνωστά, άλλα μη υπαρκτά. Τα πόδια μου όμως παρέμεναν παγωμένα στο κέντρο του δρόμου, οι διαδρομές μου φαίνονταν όλες ίδιες. Έκανα λάθη, έχασα ευκαιρίες. Αλλά ξέφυγα από εκείνο το αδιέξοδο. Κοιτάζω πίσω και βλέπω τον εαυτό μου τότε. Γελάω μέσα από την καρδιά μου και με δείχνω με το δάχτυλό μου. Πόσο ηλίθια υπήρξες; 

Οι σελίδες

   Αχ, αυτή η απόλαυση. Αυτή η αγωνία καθώς γυρνάς τις σελίδες με ορθάνοιχτα μάτια και καρδιά που βροντοχτυπά στο στήθος σου, για να ανακαλύψεις τη συνέχεια του μυθιστορήματος. Τις σελίδες εκείνου του βιβλίου που σου προσφέρει την μέγιστη χαρά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού.

Κίτρινες σελίδες, λερωμένες με μελάνι από τα χρόνια. Άλλες άσπρες με τη μυρωδιά του καινούριου αποτυπωμένο σε κάθε τους σημείο. Σκληρά και μαλακά εξώφυλλα, χαρακτήρες που έχουν κάτι να πουν. Θα μπορούσα να αφιερώσω σελίδες και σελίδες για να περιγράψω το ρομαντισμό των βιβλίων και ακόμα δε θα μπορούσα να σταματήσω. Αυτή την αίσθηση δεν έχει καταφέρει τίποτα άλλο στον κόσμο να μου τη δημιουργήσει και δεν έχω καμία πρόθεση να την ανταλλάξω. 

Τα φτερά

   Καθισμένη στη γωνία, με το πρόσωπο σκυφτό στα γόνατα και τα χέρια κουλουριασμένα γύρω από τα πόδια μου σαν μία ζεστή αγκαλιά. Παντού σκοτεινιά γύρω μου. Τα φτερά στην πλάτη μου, αχρησιμοποίητα, σκιρτάνε από ανυπομονεσία. Τα αγνοώ. Θέλω να μείνω εκεί, που ο χρόνος δεν προχωρά, ο κίνδυνος δεν μπορεί να με αγγίξει και δεν χρειάζεται να ανησυχώ για τη ζωή μου. Εκεί που δεν χρειάζεται να χρησιμοποιώ τα φτερά μου. Μία κίνηση στον τοίχο. Η σκιά μου που προσπαθεί να ξεφύγει. Ακόμα και εκείνη δεν άντεξε το λήθαργό μου. " Μη φεύγεις. Μη με αφήνεις και εσύ ". ψιθυρίζω απελπισμένα. Την κρατάω σφιχτά, τα δάχτυλά μου ματώνουν. Ξεφεύγει και χωρίς να σκεφτώ την ακολουθώ. Δε με νοιάζει η διαδρομή, μόνο να μη μείνω μόνη. Βλέπω μία κλειστή πόρτα μπροστά μου και τη σκιά να τη διαπερνά. Την ανοίγω και με φόρα βρίσκομαι στο κενό. Ευτυχία με πλημμυρίζει καθώς ο άνεμος ανακατέβει τα μαλλιά μου. Βλέπω το έδαφος να πλησιάζει και τα φτερά μου ανοίγουν! Και με οδηγούν. Δεν πρόκειται να με αφήσουν στιγμή. Και το χαμόγελο δε σβήνει από το πρόσωπό μου. Αχ, τα φτερά μου.   
   Κάποιος μου έβαλε ένα ζευγάρι φτερά στην πλάτη και με έριξε από ένα γκρεμό. Ήμουν άμαθη και επέζησα. Δε φοβάμαι τη συνέχεια. Τα φτερά μου άνοιξαν!

Μέσα από την καρδιά

Σε ένα λιβάδι με πορτοκαλί φύλλα σου άνοιξα την καρδιά μου. Δε σου ζήτησα να με καταλάβεις, ούτε να με θυμάσαι αύριο. Μόνο να ακούς, και όχι μόνο εμένα. Εγώ είμαι ένα μικρό πλάσμα που κάποια στιγμή θα χαθεί, δε θα αντέξει στο χρόνο. Άκου τις σειρήνες που προσπαθούν να σε ξεγελάσουν - ναι, αφέσου και για λίγο στα χέρια κάποιου άλλου-, τα φύλλα που τα παρασέρνει ο άνεμος. Άσε τον ήλιο να σε χαϊδέψει και άκου την καρδιά μου που σου μιλάει. Δε θυμάμαι να σου ζήτησα πολλά, η μοναδική μου επιθυμία ήταν εκείνες οι ώρες που περνάγαμε μαζί, τότε που ο χρόνος πάγωνε και υπήρχαμε μόνο εμείς στο λιβάδι. Εμείς και τα πορτοκαλιά τα φύλλα. Ας ξαπλώσουμε τώρα πάνω τους και ας ακούσουμε τις καρδιές μας να χτυπάνε στο ρυθμό που μόνο εκείνες ξέρουν. 

Summer 2013

Οικονομικά η οικογένειά μου δεν είναι και στα καλύτερά της. Ψυχολογικά-πνευματικά πέρναγα μία περίεργη φάση και τα είχα βάλει με όλους και με όλα. Αλλά έδωσα μία υπόσχεση στον εαυτό μου αυτό το καλοκαίρι. Θα περάσω καλά. Θα περάσω πραγματικά καλά. Δε θα αναλωθώ όμως σε ηλίθιους τρόπους διασκέδασης...Θα τα αφήσω όλα πίσω. Θα ξεχάσω κάθε ανησυχία. Το παρελθόν είναι παρελθόν και δεν το αλλάζει τίποτα.

Ξέχνα εκείνον τον ανεκπλήρωτο έρωτα του χειμώνα ή του περασμένου καλοκαιριού.

Ξέχνα το αντικείμενο που ήθελες να αγοράσεις και δεν μπόρεσες. 

Ξέχνα το αντικείμενο που έχασες και δεν το έχεις βρει από τότε.

Κάνε παρέα με τους ανθρώπους που πραγματικά θέλεις.

Πήγαινε στα μέρη όπου περνάς πραγματικά καλά.

Φάε και πιες αυτά που θες χωρίς αναστολές.

Η ομορφιά κρύβεται στα μικρά πράγματα.

Κοίτα την καθημερινότητα με χιούμορ.

Τόλμησε.

Just keep walking.

Just keep swimming!

Καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού!!!

Κανόνες για Game (στα χαρτιά)

Το Game είναι ένα παιχνίδι στα χαρτιά, κυρίως διαδεδομένο στους νέους. Είναι ένα διασκεδαστικό, απλό παιχνίδι, ταχύτητας και ομαδικότητας (αφαιρούμε τους joker).
Παίζεται με 4 παίκτες και πάνω και πάντα με ζυγό αριθμό. 

• Τα άτομα χωρίζονται σε ομάδες των 2 ατόμων.
• Η κάθε ομάδα, κρυφά από τις άλλες, συννενοείται και βγάζει ένα σύνθημα, του οποίου θα εξηγήσω τη χρησιμότητα παρακάτω. Το σύνθημα μπορεί να είναι για παράδειγμα ένα ξύσιμο του κεφαλιού, γλείψιμο των χειλιών, ακόμα και μία φράση. Γενικά αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη!!! (σε αυτό το σημείο συνήθως γίνεται ο χαμός, για το ποια ομάδα θα παραμείνει στο τραπέζι :P).
• Όταν όλες οι ομάδες βρουν σύνθημα, γυρνάνε στις θέσεις τους και τα μέλη της ομάδας κάθονται απένατι ο ένας στον άλλο(π.χ αν ο Κώστας είναι ζευγάρι με τον Γιώργο, θα κάτσουν απέναντι ο ένας από τον άλλον). Η τράπουλα ανακατεύεται και μοιράζονται 4 φύλλα στον κάθε παίκτη.
• Ανοίγονται 4 φύλλα ανοιχτά κάτω. Σκοπός του παίκτη είναι να μαζέψει 4 ίδια φύλλα. Με το που δοθεί το σύνθημα (συνήθως από αυτόν που μοίρασε) γίνεται χαμός! Οι παίκτες προσπαθούν να πάρουν από κάτω το/τα φύλλα που θέλουν. Αλλά προσοχή: όσα φύλλα πάρεις από κάτω, τόσα πρέπει να αφήσεις (πρέπει να έχεις πάντα στα χέρια σου 4 φύλλα). Δεν υπάρχει σειρά παιξίματος και η διαδικασία με τα φύλλα συνεχίζεται μέχρι κανείς να μη θέλει τίποτα από κάτω.
• Με το που φτάσετε στο σημείο να μη θέλει κανείς τίποτα από τα φύλλα κάτω, τότε τα βάζετε αυτά τα 4 φύλλα στην άκρη, κλειστά και ανοίγεται 4 καινούρια. Αυτή η διαδικασία λέγεται σκούπα.
• Τώρα φτάσαμε στο πιο σημαντικό σημείο. Έχουμε την ομάδα του Κώστα και του Γιώργου. Αν ο Κώστας αποκτήσει 4 ίδια φύλλα, τότε κάνει το σύνθημα στο Γιώργο. Ο Γιώργος με το που το δει λέει Game. Αν έχει δίκιο η ομάδα του παίρνει 1 πόντο. Αν όχι, ο γύρος ξαναπαίζεται από την αρχή. Αντίστοιχα, αν ο Γιώργος έχει 4 ίδια φύλλα, τότε κάνει το σύνθημα στον Κώστα, ο οποίος θα πει Game.
• Τι γίνεται όταν και ο Κώστας και ο Γιώργος έχουν και οι δύο 4 ίδια φύλλα; Με το που ο Κώστας δει τον Γιώργο (ή ο Γιώργος τον Κώστα) να κάνει το σύνθημα λέει Double Game και αν έχει δίκιο τότε η ομάδα του παίρνει 2 πόντους. Αν όχι, τότε ο γύρος παίζεται σε επανάληψη.
• Τέλος, αν ο Κώστας ή ο Γιώργος υποπτευθούν πως κάποιος άλλος παίκτης από άλλη ομάδα έχει 4 ίδια φύλλα μπορούν να πουν Stop Game για........ ( τη Μαρία για παράδειγμα). Αν έχουν δίκιο κερδίζουν 1 πόντο. Αν όχι η ομάδα στην οποία έγινε το Stop Game κερδίζει 1 πόντο. ΠΡΟΣΟΧΗ: αυτός που λέει το Stop Game πρέπει να το πει σε ένα συγκεκριμένο άτομο και όχι γενικά σε μία ομάδα. 

Αυτοί είναι οι κανόνες του Game. Η κάθε ομάδα μπορεί στο τέλος όποιου γύρου θέλει να αποχωρεί για λίγο (μη βγάλετε και την πίστη στους άλλους παίκτες :P) από το τραπέζι και είτε να βρίσκει ένα καινούριο σύνθημα, είτε να συννενοείται γενικά για το παιχνίδι.

Tip 1: Αν είστε μονός αριθμός παικτών μπορεί κάποια/ες ομάδα να έχουν 3 παίκτες. Δεν είναι τόσο απολαυστικό, αλλά και πάλι βγαίνει το παιχνίδι (έχει δοκιμαστεί ;P).

Tip 2: Για πιο προχωρημένους παίκτες: η ομάδα μπορεί να κανονίσει να έχει και μπλόφες. Δηλαδή κινήσεις που μοιάζουν με συνθήματα, αλλά δεν είναι, για να μπερδεύουν τους αντιπάλους.

Tip 3: Όσο πιο παλιά ή τσαλακωμένη είναι η τράπουλα, τόσο το καλύτερο. ;P

Όσο περισσότερο παίζετε, τόσο θα μπορείτε να δημιουργείτε καινούριες τακτικές και στρατηγική. Το σημαντικότερο: αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη!!! :D

Καλή διασκέδαση!!!  

Η κλειδαρότρυπα

Κοιτάζω μέσα από την κλειδαρότρυπα. Βλέπω φως, ακούω ήχους. Κάπου εκεί μέσα ξέρω πως είναι το όνειρο. Μη με ρωτάς πώς το ξέρω, απλώς το ξέρω και αυτό για εμένα είναι αρκετό. Ψάχνω με μανία τα κλειδιά, μα πού τα είχα αφήσει; Δεν είναι σε κανένα δωμάτιο του μυαλού μου, σε καμία σκέψη, δε θυμάμαι ούτε πώς είναι. Αλλά σαν άνθρωπος που δεν έχει πάρει το μάθημά του, συνεχίζω ακάθεκτη να ψάχνω τρόπο να ξεκλειδώσω το όνειρο. Δεν αντέχω άλλο. Δεν βρίσκω το κλειδί και σπάω την πόρτα. Αμέσως το δωμάτιο εξαφανίζεται, το όνειρο χάνεται και μένω εκεί σαν στύλη άλατος να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος και δεν βρήκα το όνειρο. Βλέπω την επόμενη κλειδαρότρυπα και προσπαθώ να μην κάνω το ίδιο λάθος. Προσπαθώ να βρω υπομονή. Πότε κατέληξα να ζω τη ζωή μέσα από κλειδαρότρυπες;

Ο μάγος

Έχω γίνει μάγος σε αυτό το παιχνίδι. Στο ψάξιμο- βρες με! Απευθύνομαι σε εκείνο το μικρό κομμάτι του μυαλού μου, τόσο μικρό, αλλά τόσο θαυματουργό, που καταλαβαίνει τι μου συμβαίνει, που αντιλαμβάνεται με έναν διαφορετικό τρόπο τα γεγονότα. Γιατί όλο το υπόλοιπο μυαλό μου είναι βουτηγμένο στην αδράνεια, μία αδράνεια που δεν μπορεί να περάσει με μία παρτίδα πόκερ, αλλά που βρίσκει aντίπαλο στο μυστικιστικό σκάκι και που δεν πρόκειται να περάσει προτού εισχωρήσω στη ζωή, προτού η ζωή εισχωρήσει μέσα μου. Αλλά έχω γίνει μάγος και αυτό δεν μπορεί να μου το αρνηθεί κανείς, σε αυτό το λεπτοδουλεμένο κόσμο των ψεμάτων και της υποκρισίας.