Τα φτερά

   Καθισμένη στη γωνία, με το πρόσωπο σκυφτό στα γόνατα και τα χέρια κουλουριασμένα γύρω από τα πόδια μου σαν μία ζεστή αγκαλιά. Παντού σκοτεινιά γύρω μου. Τα φτερά στην πλάτη μου, αχρησιμοποίητα, σκιρτάνε από ανυπομονεσία. Τα αγνοώ. Θέλω να μείνω εκεί, που ο χρόνος δεν προχωρά, ο κίνδυνος δεν μπορεί να με αγγίξει και δεν χρειάζεται να ανησυχώ για τη ζωή μου. Εκεί που δεν χρειάζεται να χρησιμοποιώ τα φτερά μου. Μία κίνηση στον τοίχο. Η σκιά μου που προσπαθεί να ξεφύγει. Ακόμα και εκείνη δεν άντεξε το λήθαργό μου. " Μη φεύγεις. Μη με αφήνεις και εσύ ". ψιθυρίζω απελπισμένα. Την κρατάω σφιχτά, τα δάχτυλά μου ματώνουν. Ξεφεύγει και χωρίς να σκεφτώ την ακολουθώ. Δε με νοιάζει η διαδρομή, μόνο να μη μείνω μόνη. Βλέπω μία κλειστή πόρτα μπροστά μου και τη σκιά να τη διαπερνά. Την ανοίγω και με φόρα βρίσκομαι στο κενό. Ευτυχία με πλημμυρίζει καθώς ο άνεμος ανακατέβει τα μαλλιά μου. Βλέπω το έδαφος να πλησιάζει και τα φτερά μου ανοίγουν! Και με οδηγούν. Δεν πρόκειται να με αφήσουν στιγμή. Και το χαμόγελο δε σβήνει από το πρόσωπό μου. Αχ, τα φτερά μου.   
   Κάποιος μου έβαλε ένα ζευγάρι φτερά στην πλάτη και με έριξε από ένα γκρεμό. Ήμουν άμαθη και επέζησα. Δε φοβάμαι τη συνέχεια. Τα φτερά μου άνοιξαν!