Σε ένα λιβάδι με πορτοκαλί φύλλα σου άνοιξα την καρδιά μου. Δε σου ζήτησα να με καταλάβεις, ούτε να με θυμάσαι αύριο. Μόνο να ακούς, και όχι μόνο εμένα. Εγώ είμαι ένα μικρό πλάσμα που κάποια στιγμή θα χαθεί, δε θα αντέξει στο χρόνο. Άκου τις σειρήνες που προσπαθούν να σε ξεγελάσουν - ναι, αφέσου και για λίγο στα χέρια κάποιου άλλου-, τα φύλλα που τα παρασέρνει ο άνεμος. Άσε τον ήλιο να σε χαϊδέψει και άκου την καρδιά μου που σου μιλάει. Δε θυμάμαι να σου ζήτησα πολλά, η μοναδική μου επιθυμία ήταν εκείνες οι ώρες που περνάγαμε μαζί, τότε που ο χρόνος πάγωνε και υπήρχαμε μόνο εμείς στο λιβάδι. Εμείς και τα πορτοκαλιά τα φύλλα. Ας ξαπλώσουμε τώρα πάνω τους και ας ακούσουμε τις καρδιές μας να χτυπάνε στο ρυθμό που μόνο εκείνες ξέρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου