Τότε σε εκείνο το Σταυροδρόμι

    Είχα σταθεί στο κέντρο του δρόμου, με το μυαλό και την καρδιά διχασμένη για το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω. Αναρωτιόμουν, επεξεργαζόμουν και κάθε συμπέρασμα στο οποίο κατέληγα ήταν διαφορετικό από το προηγούμενο. Χαμένη ήμουν, ένα δρόμο να ακολουθήσω δεν έβρισκα. Όχι απαραίτητα ένα σωστό δρόμο (όπως μου θυμίζει ο στίχος από ένα τραγούδι του Kid Rock, I've walked the wrong way, but I've walked a lοng way).   
    Άνθρωποι περνούσαν από το σταυροδρόμι, πρόσωπα υποσχόμενα να παίξουν ρόλους στη ζωή μου, άλλα άγνωστα, άλλα γνωστά, άλλα μη υπαρκτά. Τα πόδια μου όμως παρέμεναν παγωμένα στο κέντρο του δρόμου, οι διαδρομές μου φαίνονταν όλες ίδιες. Έκανα λάθη, έχασα ευκαιρίες. Αλλά ξέφυγα από εκείνο το αδιέξοδο. Κοιτάζω πίσω και βλέπω τον εαυτό μου τότε. Γελάω μέσα από την καρδιά μου και με δείχνω με το δάχτυλό μου. Πόσο ηλίθια υπήρξες;