Neverland

Ξυπνάω, μιλάω, γελάω, τρώω, κοιμάμαι. Ξανά και ξανά, με τις λεπτομέρειες ένα συνεχή καταρράκτη, τον μόνο που ξεδιψά το ενδιαφέρον μου. Ναι, είμαι συνηδητοποιημένη. Αυτή είναι η ζωή, ο καταρράκτης το διαμάντι της. Με ψυχρό προσωπείο την καλημερίζω, αλλά εκείνο μαλακώνει. Μαλακώνει όταν οι τελευταίες ακτίνες της ημέρας χάνονται, τα όνειρα αποκτούν ρίζες και οι επιθυμίες παρασύρονται από τον ψίθυρο της νύχτας. Αυτές οι βραδινές ώρες είναι η χαρά μου. Η στιγμή μου. Κανείς δεν τις αγγίζει χωρίς την άδειά μου, αλλά και πάλι κανείς δε μένει μόνιμα. Είμαι ελεύθερη, για λίγες στιγμές πετάω, μακρυά από όλους και από όλα, στην κατάδική μου μικρή νησίδα που έχω δημιουργήσει. Δεν υπάρχει το πρόσωπο του χρόνου να πιέζεται ασφυκτικά πάνω στο δικό μου, δεν ακούω πια το τικ-τοκ του, χαμένο για πάντα στην κοιλιά ενός κροκοδείλου. Γελάω καθώς βρήκα το ελιξείριο. Μένω για πάντα νέα. Βρήκα την δικιά μου Neverland, το δικό μου μέρος που οι αναστεναγμοί δεν έχουν θέση. 

Oh, my Neverland!