Ένα ποίημα

Άνοιξες εκείνο το βιβλίο στο ράφι,

αραχνιασμένο, κιτρινισμένο, σκονισμένο

αναμνήσεις κρυμμένες στο ξύλο

πρόθυμες δάκρυα στα μάτια να φέρουν.

Τι και αν έχεις διαβάσει τη βιβλιοθήκη;

Όλες οι λέξεις από το ζεστό σου 

άγγιγμα έχουν περάσει.

Τι με αυτό; Δεν υπάρχουν αισθήματα

που δεν έχεις γνωρίσει.

Αλλά τι έχεις νιώσει;

Τι με περηφάνεια λες το έκανα δικό μου;

Μόνο ζουμερά κεράσια που ποτέ χείλη σου

δεν άγγιξαν.

Ούτε αυτά δικά σου είναι.

Βγες στο δρόμο, ας ματώσουν τα πόδια σου

απ' το ταξίδι.

Εκεί θα γνωρίσεις τι αξίζει

να είσαι γενναίος!

Πολλά μέσα σου θα καταρεύσουν, ταξιδιώτη

Ή μείνε στη βιβλιοθήκη σου,

τα ράφια, το τραπέζι δε θα σε κρίνουν

Γίνε φάντασμα της ψυχής, σκλάβος του ανεκπλήρωτου.

Αναρωτήσου αναρωτήσου καθώς διαβάζεις, φάντασμα,

οι μαργαρίτες είναι όπως τις θυμάσαι;