Ήταν τρομακτικό. Τρομακτικό όταν κατάλαβα πως ο δρόμος πάει μόνο μπροστά. Δεν στέκεσαι στάσιμος, αλλά συνεχώς προχωράς, σε έναν δρόμο που πραγματικά δεν θα κάτσω να αναλύσω τώρα. Κάποιος κουνάει μία κόκκινη μπέρτα στο τέλος και έτσι έχεις κίνητρο. Το κίνητρο του ταυρομάχου. Πιάσε- ξεγέλασε-σκότωσε-κάνε θέαμα. Δεν αφήνεις πατημασιές, γιατί άλλωστε; Η λύρα έπαιξε τα τραγούδια της, ο βάρδος τελείωσε τον σκοπό του, τα αστέρια σιώπησαν στην επιβλητική παρουσία του ήλιου. Κανείς δε σε ακολουθεί για να αναγνωρίσει τις πατημασιές σου, να πατήσει στα βήματά σου και να πει ''ναι, το έκανα και εγώ αυτό!'' Είσαι μόνος σε έναν φαινομενικά προκαθορισμένο χαραγμένο δρόμο και απλώς τον περπατάς. Πάρε ένα σφυρί, ένα φτυάρι, ένα δυναμίτη, δεν έχει σημασία και κάνε επιτέλους αυτό που θες! Φτιάξε τον δικό σου δρόμο και μην αφήσεις σπιθαμή που να μην περπατήσεις. Τέλος. Πάω να βάλω ένα πλακάκι στη θέση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου