Ένας χτύπος της καρδιάς φτάνει

   Ένας χτύπος της καρδιάς. Μετά άλλος ένας. Αργά, αργά σέρνω το αριστερό μου χέρι πάνω στην καρδιά μου, έτσι ξαπλωμένη όπως βρίσκομαι. Σιωπή για λίγο και μετά πάλι άλλος ένας χτύπος, αδύναμος, αλλά φτάνει για να με προκαλέσει να χαμογελάσω. Ο ήλιος ξεπροβάλλει και τα τριαντάφυλλα ανθίζουν. Η καρδιά μου χτυπάει γοργά. Είμαι ζωντανή! Σηκώνομαι και ανοίγω δρόμο ανάμεσα από τις μοσχομυριστές τριανταφυλλιές. Αφήνω πίσω το σκληρό κρεβάτι, μια για πάντα. Γυμνή, νιώθω τον αέρα και το χώμα κάτω από τα πόδια μου. Μία μικρή ινδιάνα είμαι χαμένη στο λαβύρινθο των αισθήσεων, χωρίς να ψάχνω μία διέξοδο. 

  Η καρδιά συνεχίζει και χτυπά. Ω! πόσο ευτυχισμένη νιώθω.

 Όχι, όχι ευτυχισμένη. Ζωντανή...

Τότε σε εκείνο το Σταυροδρόμι

    Είχα σταθεί στο κέντρο του δρόμου, με το μυαλό και την καρδιά διχασμένη για το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω. Αναρωτιόμουν, επεξεργαζόμουν και κάθε συμπέρασμα στο οποίο κατέληγα ήταν διαφορετικό από το προηγούμενο. Χαμένη ήμουν, ένα δρόμο να ακολουθήσω δεν έβρισκα. Όχι απαραίτητα ένα σωστό δρόμο (όπως μου θυμίζει ο στίχος από ένα τραγούδι του Kid Rock, I've walked the wrong way, but I've walked a lοng way).   
    Άνθρωποι περνούσαν από το σταυροδρόμι, πρόσωπα υποσχόμενα να παίξουν ρόλους στη ζωή μου, άλλα άγνωστα, άλλα γνωστά, άλλα μη υπαρκτά. Τα πόδια μου όμως παρέμεναν παγωμένα στο κέντρο του δρόμου, οι διαδρομές μου φαίνονταν όλες ίδιες. Έκανα λάθη, έχασα ευκαιρίες. Αλλά ξέφυγα από εκείνο το αδιέξοδο. Κοιτάζω πίσω και βλέπω τον εαυτό μου τότε. Γελάω μέσα από την καρδιά μου και με δείχνω με το δάχτυλό μου. Πόσο ηλίθια υπήρξες; 

Οι σελίδες

   Αχ, αυτή η απόλαυση. Αυτή η αγωνία καθώς γυρνάς τις σελίδες με ορθάνοιχτα μάτια και καρδιά που βροντοχτυπά στο στήθος σου, για να ανακαλύψεις τη συνέχεια του μυθιστορήματος. Τις σελίδες εκείνου του βιβλίου που σου προσφέρει την μέγιστη χαρά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού.

Κίτρινες σελίδες, λερωμένες με μελάνι από τα χρόνια. Άλλες άσπρες με τη μυρωδιά του καινούριου αποτυπωμένο σε κάθε τους σημείο. Σκληρά και μαλακά εξώφυλλα, χαρακτήρες που έχουν κάτι να πουν. Θα μπορούσα να αφιερώσω σελίδες και σελίδες για να περιγράψω το ρομαντισμό των βιβλίων και ακόμα δε θα μπορούσα να σταματήσω. Αυτή την αίσθηση δεν έχει καταφέρει τίποτα άλλο στον κόσμο να μου τη δημιουργήσει και δεν έχω καμία πρόθεση να την ανταλλάξω.