Η κασέτα

Δυνάμωσα τον ήχο στη μουσική του αυτοκινήτου μου. Τόσο, που οι γύρω οδηγοί έκλεισαν τα αυτιά τους και τα δικά μου τύμπανα ήταν έτοιμα να σπάσουν. Τραγούδαγα μέχρι που ένιωσα σαν τα πέταλα ενός τριαντάφυλλου που μόλις ξεμύτισε στον ήλιο, δυνατή και έτοιμη για ζωή. Αλλά καθώς τραγούδαγα στίχους βροχή από αισθήματα, επιθυμίες και όνειρα, ο λαιμός με έγδερνε, μάτωσα σε όλο μου το σώμα. Κραυγές που δεν γνώρισαν τη ζεστασιά ενός αγγίγγματος έβγαιναν από μέσα μου και ασυνείδητα πάταγα την κόρνα, σαν να έφταιγε εκείνη για τον χαμό των συναισθημάτων μου. 
Την χτύπαγα ξανά και ξανά. Ματωμένη. Απελπισμένη. 
Και τότε όλα ησύχασαν. Η μουσική σταμάτησε και εγώ ούτε ένα τριαντάφυλλο, ούτε μία χαμένη ψυχή πλέον, έβγαλα την κασέτα από το ραδιόφωνο. 
Εκείνη τη χαλασμένη, με ξεθωριασμένη ετικέτα κασέτα που έπαιζε σε replay από τότε... τότε... από πότε άραγε;