Γιατί στην τελική τι είμαστε; Μικρά πλάσματα σε έναν τεράστιο κόσμο, τοποθετούμε τον εαυτό μας στο κέντρο, γιατί πρέπει να ζήσουμε. Παίρνουμε αποφάσεις για τη συνέχεια, ονειρευόμαστε το αύριο.
Τι άμα φοβάσαι; Δεν ανοίγεσαι, κανείς δεν είναι ικανός να σου εμπνεύσει την εμπιστοσύνη, πορεύεσαι μόνος σου και ελπίζεις, ΕΛΠΙΖΕΙΣ, ότι όλα θα πάνε καλά. Ναι η ζωή είναι δύσκολη και πρέπει να πολεμήσεις.
Αλλά πολεμάς μόνος και αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Μοιράζεσαι τη ζωή με φίλους και οικογένεια, αλλά όχι τον κόσμο σου.
Φοβάσαι, φοβάσαι, ΦΟΒΑΣΑΙ.
Και το βράδυ αγκαλιάζεις σφιχτά τον εαυτό σου, όταν τα φώτα είναι κλειστά και ο αργός ρυθμός ενός τραγουδιού σε λυγίζει. Και κλαις στην ίδια σου την αγκαλιά.
Τι είδους αρρώστια είναι αυτό;
4/1/15
Τι άμα φοβάσαι; Δεν ανοίγεσαι, κανείς δεν είναι ικανός να σου εμπνεύσει την εμπιστοσύνη, πορεύεσαι μόνος σου και ελπίζεις, ΕΛΠΙΖΕΙΣ, ότι όλα θα πάνε καλά. Ναι η ζωή είναι δύσκολη και πρέπει να πολεμήσεις.
Αλλά πολεμάς μόνος και αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Μοιράζεσαι τη ζωή με φίλους και οικογένεια, αλλά όχι τον κόσμο σου.
Φοβάσαι, φοβάσαι, ΦΟΒΑΣΑΙ.
Και το βράδυ αγκαλιάζεις σφιχτά τον εαυτό σου, όταν τα φώτα είναι κλειστά και ο αργός ρυθμός ενός τραγουδιού σε λυγίζει. Και κλαις στην ίδια σου την αγκαλιά.
Τι είδους αρρώστια είναι αυτό;
4/1/15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου