A black hole

Περπάταγε μέσα στο δάσος με την άσπρη της ποδιά απόδειξη αθωότητας. Κούναγε το καλαθάκι της καθώς ένα ξέφρενο σφύριγμα ξέφευγε από το πλούσιο στόμα της. Το δάσος ακολουθούσε τη σκιά της, μεγαλωμένη μέσα στην καρδιά του, παραπάνω από κόρη, λιγότερο από βασίλισσα. Αλλά είχε έρθει η ώρα να της φορέσει το στέμα. 
Χωρίς να γνωρίζει συνέχιζε τον δρόμο της όταν τα πάντα σκοτείνιασαν, ο δρόμος χάθηκε, το μυαλό της πάγωσε. Τυφλά ζήτησε τη βοήθεια του δάσους αλλά εκείνο απομακρύνθηκε, και ένα κλαρί άφησε το πρώτο κόκκινο μονοπάτι στο σώμα της. Μία μεγάλη μαύρη τρύπα άνοιξε μπροστά στα πόδια της και παρόλο που φώναξε για βοήθεια μέχρι που ο αέρας δεν ήταν αρκετός, δεν βοηθήθηκε και η τρύπα την κατάπιε. 
Άνθρωποι την περίμεναν από την άλλη μεριά, εκείνοι που οι δικοί της πάντα της έλεγαν να αποφεύγει. Να μένει μέσα στο δάσος, πως δεν πρέπει να συναναστρέφεται μαζί τους. Τους το είπε προσπαθώντας να καλυφθεί.
"Σοβαρά γλυκιά μου;" έδειξαν το ρυάκι αίματος στο κορμί της. "Αυτοί νοιάζονται για 'σένα;" 
Ένας ξεχώρισε από το πλήθος και της έκοψε την μία τιράντα. Αμέσως το άσπρο φουστάνι έπεσε.
"Αυτοί που σε έκαναν τόσο εύθραυστη;"
"Καλωσήρθες γλυκιά μου σε έναν πραγματικό κόσμο"
Δέχτηκε. Και έζησε μία ζωή γεμάτη συγκινήσεις. Ποτέ δεν φόρεσε το στέμα του δάσους και εκείνο δεν έψαξε για εκείνη. Αλλά κάποιοι την αναζήτησαν και ένα κομμάτι του δάσους σκοτείνιασε από θλίψη και νοσταλγία...